Koersvast?
Al sinds de Titanic weten we dat koersvast gevaarlijk is. Natuurlijk is ad hoc en wispelturig ook niet goed. De gulden middenweg: een duidelijke richting, goed vooruitkijken en bijsturen met verstand. Kortcyclisch sturen op basis van een duidelijke en expliciete richting. Strategisch wendbaar. Juist in een tijd van enorme veranderingen.
De wet van Moore
Gordon Moore was een van de oprichters van Intel. In 1963 voorspelde hij dat de verwerkingssnelheid van chips elk jaar zou verdubbelen tegen gelijkblijvende kosten. Iets later maakte hij daar één keer in de twee jaar van. Die laatste uitspraak staat bekend als de wet van Moore en die voorspelling is al 56 jaar uitgekomen. 56 jaar! Dat zijn al 28 verdubbelingen. Zo’n reeks verdubbelingen heet exponentiële groei, en dat gaat heel erg hard: 1, 2, 4, 8, 16…
Het effect daarvan is groot.
Omdat we chips op steeds meer plaatsen gebruiken, wordt alles sneller, beter, kleiner, slimmer, goedkoper, opener en eenvoudiger. 32, 64, 128, 256, 512…
De groei van het tweede rijtje is/lijkt spectaculair veel indrukwekkender dan die van het eerste rijtje. Het bijzondere aan exponentiële groei is dat groei in de toekomst ontzettend veel sneller gaat dan in het verleden. Kijk maar: 1024, 2048, 4096, 8192, 16.384…
En dan hebben we nog maar veertien verdubbelingen gehad. De chip heeft er al 28 achter de rug. Tegelijk met de eerste chip kwam de Volkswagen Kever op de markt. Als die zich met dezelfde snelheid had ontwikkeld als de chip, had een Volkswagen Kever nu 450.000 kilometer per uur gereden, reed hij 9 miljoen kilometer op één liter en kostte hij vier cent. De progressie van de chip is onvoorstelbaar, en als we iets van het verleden kunnen leren, dan is het wel: you ain’t seen nothing yet! Sensoren kunnen tegenwoordig heel goed zien, horen en voelen, en ze kunnen steeds beter proeven en ruiken. Nog even en we kunnen alles in onze omgeving voorzien van vijf zintuigen, intelligentie (door kunstmatige intelligentie) en handelend vermogen (door robottechnologie). We staan aan de vooravond van ingrijpende veranderingen, en de enige keus die je hebt, is of je het als een bedreiging ziet of als een kans. Partnerschap (tussen collega’s en tussen ondernemingen) en vakmanschap worden belangrijker dan ooit.
Het verhaal gaat dat de uitvinder van het schaakspel aan zijn opdrachtgever/vorst rijstkorrels vroeg: op het eerste veld van het schaakbord één korrel, op het tweede veld twee, op het derde veld vier en op het vierde veld acht, steeds verdubbelend, net als de getallen hiervoor. De vorst moest lachen en zei dat hij wel wat meer mocht vragen, maar hij bleef bij zijn vraag. Ergens op de helft van het schaakbord moest al de hele wereldgraanproductie van een jaar op één veldje worden gelegd, en toen moest de tweede helft van het schaakbord nog komen, met onoverzienbare verdubbelingen. Volgens de legende kreeg de uitvinder de doodstraf. Er is een uitdrukking die over onze tijd gaat: we zijn op de tweede helft van het schaakbord gekomen – we zijn aangekomen in de tijd van de onoverzienbare verdubbelingen. Om te overleven of om succesvol te zijn moeten ondernemingen zichzelf steeds opnieuw uitvinden, niet om de ontwikkelingen voor te blijven, maar om ze optimaal te gebruiken.
